Na podstawie danych pozyskanych z preparatów histopatologicznych pochodzących z biopsji przed leczeniem u chorych na raka stercza z grup uczestniczących w badaniu RTOG 9202 9413 i 0902, zbadano klasyfikator genomowy (GC-genomic classifier) „Decifer” w celu określenia jego przydatności w przewidywaniu wystąpienia przerzutów odległych (DM; pierwszorzędowy punkt końcowy) oraz wpływu na czas przeżycia związany z rakiem (PCSM) i całkowity czas przeżycia (OS).

Wyniki uzyskane przez GC były pobrane z 385 próbek, z czego 265 spełniało kryteria jakości, mediana obserwacji u wynosiła 11 lat. W złożeniu kochort z poszczególnych badań w analizie jednoczynnikowej GC okazało się czynnikiem prognostycznym dla DM ( [sHR], 1.29; 95% [CI], 1.18-1.41; P < .001), jak również PCSM (sHR, 1.28; 95% CI, 1.16-1.41; P < .001), i dla OS (hazard ratio [HR], 1.16; 95% CI, 1.08-1.22; P < .001). W analizie wieloczynnikowej GC (na 0.1 jednostkę ) było niezależnym czynnikiem wpływającym na DM (sHR, 1.22; 95% CI, 1.09-1.36), PCSM (sHR, 1.23; 95% CI, 1.09-1.39), i OS (HR, 1.12; 95% CI, 1.05-1.20).

W badaniu oceniano skuteczność dodawania cetuximabu do radiochemioterapii z cisplatyną u chorych na nowotwory regionu głowy i szyi w stopniu zaawansowania T2 N2a-3 M0 lub T3-4 N0-3 M0 w latach 2005 – 2009. Pacjentów zrandomizowano do 2 ramion - ramię A radioterapia +cisplatyną z cetuksimabem i ramię B - bez cetuximabu. Dodanie cetuximabu nie wiązało się z poprawą PFS.

W badaniu oceniono skuteczność ESSB (electronic superficial radiotherapy) u chorych w wieku ≥ 69 lat z rakiem kolczystokomórkowym o zaawansowaniu T1N0M0. W 2- 6- i 12-miesięcznej obserwacji oceniano efekt kosmetyczny przy pomocy narzędzi : Skindex-16 i Skin Cancer Index (SCI) przed i po leczeniu. Do 12 tygodni po leczeniu 93.9% (31/33) ocen dokonanych przez pacjentów i 96.9% (31/32) ocen dokonanych przez klinicystów było zakwalifikowanych jako dobre . W porównaniu do ocen wyjściowych wyniki Skindex-16 score znacząco pogorszyły się 2 tygodniach od leczenia  (10.5 vs 24.5, P <.001), ale znacząco się poprawiły się po 6 tygodniach  (10.5 vs 4.7, P = .014) i 12 tygodniach (10.5 vs 2.1, P = .001) po leczeniu. Ogólny wynik  SCI uległ znaczącej poprawie od oceny wyjściowej do 6 tygodni po leczeniu (78.4 vs 89.0, P = .001). Najczęstszym działaniem niepożądanym był odczyn popromienny na skórze, ból oraz świąd. Wszystkie te objawy zmniejszyły swój stopień intensywności do G1 po 12 tygodniach leczenia.

W najnowszym numerze Radiotherapy and Oncology opublikowano artykuł poglądowy dotyczący mechanizmów śmierci komórki indukowanych przez radioterapię. Skupiono się na nekroptozie, ferroptozie i pyroptozie, Te mechanizmy śmierci komórkowej mogą indukować odpowiedź immunologiczną, a induktory ferroptozy inne niż radioterapia w połączeniu z nią mogą przynieść poprawę w kontroli guza nowotworowego.

W badaniu retrospektywnym oceniano efekty powtórnej radioterapii stereotaktycznej (SBRT) u chorych z chorobą oligometastatyczną (OMD). Analizie podlegały czas do progresji (PFS), czas choroby bez masywnego rozsiewu (WFFS), przeżycie całkowite (OS), przeżycie bez leczenia systemowego (STFS) oraz inne incydenty.

Spośród 385 chorych, 129 otrzymało ponowny kurs SBRT. Najczęstszym nowotworem był rak płuca i metachroniczny oligonawrót. Chorzy otrzymujący ponowny kurs SBRT prezentowali krótszy PFS (p < 0.0001), ale nie WFFS (p = 0.47) ani STFS (p = 0.22) . Niepowodzenie odległe, przede wszystkim pod postacią pojawienia się pojedynczego przerzutu było częściej obserwowane w grupie chorych, u których kurs SBRT powtarzano, jednak chorzy ci mieli dłuższą medianę OS (p = 0.01). W analizie wieloczynnikowej powolny czas do pojawienia się przerzutów i wcześniejsze otrzymanie wielu kursów chemioterapii były niezależnym czynnikiem predykcyjnym powtarzania SBRT.

W badaniu II fazy porównywano pod względem toksyczności 2 schematy ultrahipofrakcjonowanej radioterapii u chorych na raka stercza: schemat 7,25Gy w 5 frakcjach  2x w tygodniu do schematu 4,3Gy w 12 frakcjach w ciągu 5 dni w tygodniu. Do badania włączono 127 chorych do schematu pięciofrakcyjnego (ostatecznie 121 zakwalifikowano do leczenia)  oraz 128 chorych do schematu dwunastofrakcyjnego (ostatecznie 125 otrzymało leczenie). Mediana czasu obserwacji wynosiła 5.38 lat. Pięcioletni DFS wyniósł dla 5fx 89.6% (95% CI: 84.0-95.2) i dla 12 fx 92.3% (95% CI: 87.4-97.1). Oba schematy były dobrze tolerowane. Nie obserwowano w nich toksyczności stopnia 4 lub 5 ze strony odbytnicy oraz ze strony układu moczowego.